در جلسه کمیته مورتالیتی مادر باردار پرخطر مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) بر لزوم هماهنگی و تشریک‌مساعی گروه های تخصصی مربوطه در تصمیم‌گیری‌های درمانی این بیماران تاکید شد.
به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره)، دهمین جلسه کمیته مرگ‌ومیر مادران باردار یک‌شنبه ۱ اسفند ۱۴۰۰ با حضور دکتر سید حسن اینانلو مدیر نظارت بر درمان، دکتر فهیمه قطبی زاده رئیس کمیته مرگ‌ومیر مادران، دکتر کسری کروندیان دبیر علمی کمیته مرگ‌ومیر و عوارض، آسیب‌شناسی و نسوج، دکتر فاطمه کیخا هیئت‌علمی گروه زنان و دبیر علمی کمیته، دکتر مسعود رمضانی هیئت‌علمی گروه بیهوشی، دکتر فریناز موسوی عضو هیئت‌علمی گروه پزشکی قانونی، عصمت نیک‌خواه مسئول بلوک زایمان و پست پارتوم مجتمع و جمعی از اساتید و دستیاران گروه‌های تخصصی توراکس، زنان، ریه، بیهوشی و سایر اعضا باهدف تحلیل علل ریشه‌ای (Root cause analysis- RCA) مرگ دو مادر باردار پرخطری که از سایر مراکز درمانی خارج از محدوده جغرافیایی تحت پوشش دانشگاه به مجتمع ارجاع شده بودند برگزار شد.
در این جلسه پرونده بیماران از ابتدای پذیرش، مبدا و علت ارجاع، شرایط بالینی بیماران بدو ورود به مجتمع و ادامه فرآیند مدیریت درمان بیماران در این مرکز، نحوه هماهنگی‌ها و اقدامات درمانی هر یک از گروه های تخصصی درگیر به‌دقت بازخوانی و بررسی شد.
دکتر قطبی زاده بر ضرورت هماهنگی تمامی گروه های تخصصی هنگام پذیرش مادر باردار پرخطر با گروه زنان تاکید کرد و توضیح داد: طبق پروتکل درمان مادران باردار پرخطر هرگونه پذیرش و ارجاع این بیماران باید از مسیر مشخص‌شده و با هماهنگی معاونت‌های درمان دانشگاه و مجتمع انجام شود.
وی در ادامه افزود: بسیاری از پیشنهاد‌ها و راهکارهایی که در جلسات مورتالیتی از سوی اساتید مطرح می‌شود در تصمیم‌گیری‌های اورژانسی درمان بیماران بسیار کمک‌کننده و ارزشمند است. در درمان بیماران بحرانی (critical) باید تصمیم‌گیری‌ها به‌صورت تیمی و با تشریک‌مساعی اساتید گروه های درگیر انجام شود.
دکتر کروندیان در خصوص مادر باردار با تشخیص لنفوم که در شرایط دیسترس تنفسی شدید قرار داشت گفت: در این‌که وضعیت بیمار سخت و پیچیده بود تردیدی نیست. سخت بودن یک وضعیت نیاز به آماده‌سازی تدارکات بیشتر را تداعی می‌کند. درمان لنفوم یک فرآیند زمان‌بر است و گاهی موجب انسداد راه هوایی بیمار نیز می‌شود. از طرفی جنین استرس بالقوه است و در پروسه بارداری فیزیولوژی مادر را دچار بحران می‌کند و در مادر دچار لنفوم این موضوع حائز اهمیت است که آیا خروج جنین و ختم بارداری به حفظ جان مادر کمک می‌کند یا خیر؟ با توجه به اولویت حفظ جان مادر، این تصمیم حیاتی نیاز به همفکری گروه‌های جراحی درگیر در انتخاب بهترین راهکار دارد. برنامه زمان‌بندی برای انجام پروسیجرهای درمانی بر روی بیماران پرخطر بسیار مهم است و بهتر است شرایط را به‌گونه‌ای مدیریت کنیم که دسترسی فوری به اساتید گروه های مربوطه در آن تسهیل شود.
دکتر رمضانی بر ضرورت بررسی دقیق پذیرش و ارجاع بیماران پرخطر با توجه به شرایط و خدمات موردنیاز این بیماران تاکید کرد.
